اختلال دوقطبی دارای دو مرحله است. یکی شیدایی/هیپومانیا و دیگری افسردگی. در شیدایی، بیمار از نظر جسمی و ذهنی بیش فعال است و یا خوشحال (خیلی خوشحال) یا تحریک پذیر است. توانایی مهار و کنترل برخی از رفتارها را  را از دست می‌دهد و به راحتی با دیگران درگیری فیزیکی و یا کلامی پیدا میکند. کم خواب شده و احساس توانایی ها، شهرت و ثروت فوق العاده ای را پیدا میکند. ولخرج شده و بیش از حد سخاوتمند نیز می شود و گاهی اوقات فعالیتهایی غیر واقعی و بیش از حد بلند پروازانه انجام میدهد.

دوره شیدایی اغلب با افسردگی همراه است. ویژگی های فاز افسردگی تفاوت چندانی با افسردگی تک قطبی ندارد. افسردگی دوقطبی اغلب متوسط تا شدید همراه با انرژی کم و احساس سرزنش و گناه است.

هیپومانیا شکل نسبتاً خفیف مانیا است. با این حال کلمه شیدایی نیز برای دوره شیدایی با هر شدتی استفاده می شود.

دوره های شیدایی اغلب نیاز به درمان در بیمارستان دارند. داروهایی که برای درمان شیدایی استفاده می شوند، داروهای ضد روان پریشی و تثبیت کننده های خلق بوده و  بعضی اوقات به صورت ترکیبی تجویز میگردند. تثبیت‌کننده‌های خلق، داروهایی هستند که برای به حالت عادی رساندن خلق و خو و جلوگیری از تبدیل آن به شیدایی یا افسردگی استفاده می‌شوند. لیتیوم ، سدیم والپروات و کاربامازیین از داروهای  تثبیت کننده خلق هستند.

از دیگر  داروهای  تثبیت کننده خلق که اغلب در اختلال دوقطبی استفاده می شود، لاموتریژین است.

اگر بیمار دچار دوره شیدایی شود، داروهای ضد افسردگی عمدتاً قطع می شوند. در یک بیمار مبتلا به اختلال عاطفی دوقطبی، ضد افسردگی می تواند منجر به دوره شیدایی شود و در صورت ادامه آن می تواند آن را بدتر کند.

در بین دوره های شیدایی یا افسردگی، درمان روانشناختی می تواند مفید باشد. درمان روانشناختی عمدتا شامل موارد زیر است: آموزش روانی برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد اختلال دوقطبی.آگاهی و کنترل بر خلق به بیمار کمک می کند تا متوجه تغییرات و نوسانات باشد که عمدتا از طریق کمک به بیمار در فراگیری و بکارگیری مهارت های مقابله ای؛ درمان شناختی رفتاری (CBT) برای افسردگی است.

پس ازوقوع  تنها یک اپیزود و دوره، پیش بینی اینکه چقدر احتمال دارد که اپیزود دیگری داشته باشید، دشوار است. با اینحال اگر کسی دو اپیزود داشته باشد، 80 درصد احتمال عود خواهد داشت.