در بی اشتهایی عصبی BMI زیر 17.5 کیلوگرم بر متر مربع است. وزن کم منجر به اختلالات هورمونی و در نتیجه آمنوره (قطع دوره قاعدگی) می شود. در بیماری پرخوری عصبی، بیمار به پرخوری و به دنبال آن استفراغ عمدی می پردازد و در نتیجه  وزن بیمار کم و یا گاهی نرمال است. ویژگی های مشترک در پرخوری عصبی و بی اشتهایی، اعتقاد قوی به اضافه وزن و تمایل قوی برای کاهش وزن است. بیماران هر دو بیماری در فعالیت هایی برای کاهش وزن شرکت می کنند.

بولیمیا خفیف تا متوسط اغلب با آموزش و مشاوره پزشک عمومی بهبود می یابد. گاهی اوقات قرار ملاقات با متخصص تغذیه مفید است. اگر پرخوری عصبی مقاوم، خیلی شدید یا منجر به عوارض شود،نیازمند بررسی و ارزیابی توسط روانپزشک است.

درمان دارویی خاصی برای بی اشتهایی عصبی خفیف تا متوسط وجود ندارد. داروهای ضد افسردگی مانند SSRI(مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین) می‌توانند در برخی از بیماران. اما درمان اصلی درمان رفتاری/روانی است. درمان شناختی رفتاری شکل موثر روان درمانی در بی اشتهایی عصبی است.

در برخی از بیماران روان درمانی روان پویشی کاربرد دارد. خانواده درمانی به ویژه در بیماران زیر 18 سال مفید است. در موارد شدید بستری و درمان داروئی لازم خواهد بود.

BMI مخفف عبارت Basal Metabolic Rate است. با تقسیم وزن بر حسب کیلوگرم بر قد بر حسب مترمربع محاسبه می شود.  در بی اشتهایی عصبی BMI زیر 17.5 کیلوگرم بر متر مربع است. 

هنگامی که وزن به طور خطرناکی در بی اشتهائی عصبی کاهش می یابد، گاهی اوقات تغذیه بیمار از طریق لوله ای نازک و از بینی به معده صورت میپذیرد. 

اگرچه بی اشتهائی عصبی علائم جسمی دارد ولی بیمار به دلیل باور غیرعادی و شدید که اضافه وزن دارد غذا نمی‌خورد و سعی می‌کند  وزن کم کند، بنابراین این یک بیماری روانی است و نیازمند درمان روانپزشکی است.

این اختلال یکی از بیماری های روانی است که میزان مرگ و میر بالایی دارد و متاسفانه بیماران به دلیل گرسنگی و عوارض ناشی از آن جان خود را از دست می دهند.